Όλοι μας έχουμε συμπάθειες και αντιπάθειες. Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια που δεν μπορεί σε κάθε περίσταση να τηρεί πάντα μια στάση χρυσής ουδετερότητας. Με αφορμή τον αγώνα με τον Π.Α.Σ. Γιάννενα την Κυριακή η επιστροφή στο γήπεδο της Τούμπας του Άγγελου Αναστασιάδη κάποιες σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Μία έχει να κάνει με την άρνηση που εμφανίζεται από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου της ομάδας αναφορικά με κάποια πιστεύω ή κάποιες απόψεις των υπολοίπων. Με αυτή τη στάση δηλαδή αφαιρείται από όποιον διαφωνεί με εμάς,το δικαίωμα της διαφωνίας και της αντίθετης άποψης. Ίσως με αυτό το τρόπο επιδιώκεται η φίμωση,που σε καμία περίπτωση δεν αρμόζει σε μια ευρεία μάζα ανθρώπων όπως οι φίλοι του Π.Α.Ο.Κ.. Αλήθεια ποιον ενοχλεί το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη; Το ερώτημα μου αποκτά ίσως ακόμα μεγαλύτερη υπόσταση αν σκεφτούμε πως οι διαφωνούντες με εμάς ποτέ δεν θέλησαν να επιβάλλουν την άποψη τους.
Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που στην οπαδική μας οικογένεια εμφανίζονται διαφορετικές απόψεις περί συγκεκριμένων προσώπων. Εν ενεργεία ποδοσφαιριστής αντίπαλης ομάδος (βλέπε Δημήτρης Σαλπιγγίδης τον τελευταίο χρόνο της θητείας του στον Π.Α.Ο.) αποτέλεσε τον λόγο διαφωνίας ενός τμήματος της κερκίδας με ένα άλλο κατά τη διάρκεια αγώνα του Π.Α.Ο.Κ.!!! Φαίνεται όλα τα είχαμε λυμένα τότε και μόνο ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής ήταν ένα σημείο αναφοράς.
Όμως δεν είναι μόνο τα δύο συγκεκριμένα παραδείγματα ανθρώπων που κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την ΠΑΟΚτσίδικη οικογένεια αναφορικά με την ύπαρξη διαφορετικών τάσεων στις τάξεις της. Πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που προκάλεσαν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις στο κοντινό αλλά και μακρινό παρελθόν του Π.Α.Ο.Κ.. Από την διχόνοια αυτή ποιος ωφελείται άραγε; Ο Π.Α.Ο.Κ. μας κερδίζει κάτι; Είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιηθεί μια διαφωνία ως πρόσχημα και ως τρικ προκειμένου να αποτραβηχτεί η προσοχή μας, ουσιαστικά κοιτώντας το όποιο δέντρο και χάνοντας το εκάστοτε δάσος. Ανατρέξτε όλοι στην πολιτική μας ζωή και θα καταλάβετε ίσως καλύτερα τι ακριβώς εννοώ.
Εμμονές θεωρώ ότι έχουν όχι οι διαφωνούντες με μια τάση που επικρατεί ή κάποιοι θέλουν να επικρατεί αλλά αυτοί που δεν θέλουν να υπάρχει η αντίθετη άποψη πόσο δε μάλλον να αναπαράγεται. Στο όνομα του καλού της ομάδας δημιουργείται ένα αποστειρωμένο περιβάλλον που την περιβάλλει ουσιαστικά μια εικονική πραγματικότητα..
Πιστεύω ακράδαντα ότι η μισή αλήθεια δεν είναι αλήθεια. Ειλικρινά δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι η αποσιώπηση μπορεί να λειτουργήσει θετικά σε οποιαδήποτε περίσταση. Παραθέτοντας μάλιστα και μια ατάκα που συχνά- πυκνά λέει ένας καλός μου φίλος η πεμπτουσία της δημοκρατίας δεν είναι το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση αλλά το δικαίωμα στην διαφωνία. Αλλά δεν θέλω να μιλήσω ούτε για έλλειψη παιδείας ενδεχομένως,αλλά και ούτε για έλλειψη δημοκρατίας.
Κλείνοντας μια πολύ σύντομη αναφορά στο γεγονός που μου έδωσε τροφή για τις σκέψεις τις οποίες σας εξέφρασα. Θεωρώ πως οι μεγάλες (και αυθεντικές) προσωπικότητες μόνο ακραίες αντιδράσεις γεννούν. Ή θα αγαπήσεις ή θα μισήσεις τον άλλον σαν άνθρωπο. Εξάλλου για το ότι πετυχαίνει και προσφέρει οποιοσδήποτε μιλούν για αυτόν τα γεγονότα και τα έργα του. Στο φινάλε ποιος από εμάς δεν έχει τις δικές του μικρές ή μεγάλες ιδιοτροπίες;;
Ακάλυπτος
ΥΓ. Η μεγαλύτερη ειρωνία είναι να διαφωνείς με κάποιον και στο πέρασμα του χρόνου να δεις ότι τελικά είχε δίκιο και να συμπράξεις μαζί του προκειμένου να ωφεληθείς.. [http://www.paokpanoapola.gr]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου