Η ταυτότητα να γράφει: Π.Α.Ο.Κ.!!

 Γεια σας φίλοι μου. Από εδώ θα τα λέμε για τον Π.Α.Ο.Κ. Όταν υπάρχει θέμα μεταγραφικό τα κουίζ μου θα σας τα προσφέρω όπως χρόνια τώρα. Αρκεί να είστε ετοιμοπόλεμοι γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πότε θα “σκάσει” το κουιζάκι. Από αυτήν την γωνιά όμως του paokpanoapola.gr θα μοιράζομαι μαζί σας που και που τις σκέψεις μου για την ομάδα…

Για κάποιες κατίνες και κάποιους άλλους κομπλεξικούς να σημειώσω ότι η σχέση μου με το σάιτ αυτό είναι μόνο τα κείμενα αυτά και τίποτα άλλο.

Εγώ αδέρφια είμαι Π.Α.Ο.Κ. Γι αυτό και τελευταία φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να νοιώθει πέραν των ορίων χαρά και υπερηφάνεια, να νοιώθει την απόλυτη Π.Α.Ο.Κ.τσήδικη ηδονή ήταν στις 12 Μαΐου του 2001.

Από τότε έχει να νοιώσει ο οπαδός του Π.Α.Ο.Κ. την απόλυτη ευτυχία. Όλες οι άλλες οι νίκες, οι επιτυχίες , οι προκρίσεις ήταν δόσεις χαράς. Τίποτα άλλο.

Όταν πρωί το πρώτο πούλμαν, από τα 160, έφτανε στην Αθήνα για να δει το τελικό το τελευταίο ξεκινούσε από το Πύργο το Λευκό. Η Ελλάδα χώριζε στα δύο, μέρες πριν. Ο Π.Α.Ο.Κ. ένωνε όλην χώρα απέναντι στους δυνάστες. Ο Π.Α.Ο.Κ. κέρδιζε τον μεγάλο του αντίπαλο. Αυτόν που μαζί με τον άλλον είναι η αιτία που ο δικέφαλος αϊτός ενώ είχε ανοίξει τα φτερά του δεν πέταξε ποτέ. Κύπελλο μέσα στην Αθήνα απέναντι στον Ολυμπιακό και μάλιστα τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, την ομάδα που εκείνα τα χρόνια ήταν το απόλυτο αφεντικό της παράγκας του.

Με αυτόν τον τίτλο ο Π.Α.Ο.Κ. δυνάμωνε. Αυτός ο τίτλος έστω και αν ήταν ένα… κυπελλάκι ήταν αυτός που με κάνει να νοιώθω υπερήφανος. Ο άλλος του 2003 δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Τελικός μέσα στην Τούμπα… Αντίπαλος ένας σύλλογος μικρός με λίγους οπαδούς… Καμία σχέση με το 2001… Και τα χρόνια περάσαν. Συγκεκριμένα 11 χρόνια από το 2001 και ο Π.Α.Ο.Κ. έχασε την ταυτότητα του. Ξέχασε πόσο μεγάλος είναι.

Το ξέχασε αυτό ο κόσμος του. Οι σημερινοί 18άρηδες το 2001 ήταν 7 και οι 25άρηδες 14… Από τότε αυτοί έζησαν κυρίως τα χρόνια του Γούμενου. Απαξίωση. Η ομάδα έγινε μικρή και έφτασε στα όρια του εξευτελισμού…

Έτσι λοιπόν μία μεγάλη δύναμη του κόσμου του Π.Α.Ο.Κ., οι νεαροί οπαδοί του συν αυτοί που άρχισαν να ασχολούνται ενεργά από την στιγμή που ανέλαβε ο Ζαγοράκης (πολλές γυναίκες αλλά και Π.Α.Ο.Κ.τσήδες που δεν πηγαίναν στο γήπεδο αλλά αγαπούσαν την ομάδα) έχουν τον πήχη για τον Π.Α.Ο.Κ. χαμηλά… Και αυτό βολεύει την κάθε μικρή διοίκηση και όλους τους μικρούς γύρω της (επιχειρηματίες, χορηγούς, δημοσιογράφους, υπάλληλους).

Αυτοί η μερίδα λοιπόν του κόσμου που δεν είναι λιγότερο Π.Α.Ο.Κ.τσήδες από τους άλλους ένοιωσε την απόλυτη ηδονή στην πρόκριση επί της Φενερμπαχτσέ σε έναν απλό γύρο της Ευρώπης(αγνοώντας ότι ο Π.Α.Ο.Κ. δεν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να κάνει πολιτική ή πόλεμο με τους Τούρκους) ή το διπλό στην Τότεναμ το οποίο ήταν εντυπωσιακό αλλά όχι όσο η πρόκριση στο Χάιμπουρι το 1997… Μεγάλες επιτυχίες. Όπως επιτυχία ήταν που ο Π.Α.Ο.Κ. έφτασε τα τελευταία αυτά χρόνια στις να έχει σταθερή παρουσία στην τρίτη θέση κυρίως κάτι που παλαιότερα βέβαια ήταν επίσης δεδομένο (Ο κόσμος φωνάζοντας στον Μπατατούδη κάποια μέρα στην Τούμπα έλεγε: Ο Π.Α.Ο.Κ. θέλει πρόεδρο με @@ και όχι κάθε χρόνο UEFA και τα ίδια).

Όμως ο Π.Α.Ο.Κ. στο τέλος αυτής της τετραετίας πάλι έμεινε χαμένος. Πληγωμένος, χρεωμένος… Και κάποιοι γνωρίζοντας καλά το “παραμύθι” δείχνουν με τον τρόπο τους τους κιτρινόμαυρους… Βάζουν μέτρο σύγκρισης τον συμπολίτη και ρίχνουν τις προσδοκίες της συγκεκριμένης πάρα πολύ σημαντικής μερίδας του κόσμου τόσο χαμηλά ώστε να αρκείτε με τα λίγα και η εκάστοτε διοίκηση να αρκείτε επίσης με αυτά…

Δεν είναι όμως έτσι. Δεν μπορεί ο Π.Α.Ο.Κ.τσής να χαίρεται ή να σφυρίζει αδιάφορα που βρέθηκε στην διοίκηση και συνεχίζει να βρίσκεται με πλάγιο τρόπο ο άνθρωπος που βρέθηκε πλάι στον μεγάλο του αντίπαλο και λειτούργησε για αυτόν ώστε να κατακτήσει τίτλους και τρόπαια. Πέτσινους τίτλους. Πέτσινα τρόπαια. Δεν μπορεί να δέχεται να έχει άμεση σχέση η διοίκηση με όλους αυτούς που κάποτε βρέθηκαν (εργάστηκαν, κέρδισαν) πλάι σε πρώην προέδρους που έκαναν κακό στο σύλλογο. Να συνεχίζουν να παίζουν τον ρόλο του ανεπίσημου γραφείου τύπου οι ίδιοι που το κάναν και στον Γούμενο όταν αυτός για παράδειγμα πουλούσε τον Σαλπιγγίδη και έφευγε. Γιατί τότε οι ίδιοι που έβγαλαν τον Κοντρέρας φιλοχρήματο η τον Βιτόλο ανύπαρκτο ΦΩΝΑΖΑΝ και ΕΙΡΩΝΕΥΟΝΤΟΥΣΑΝ όσους λέγαν ότι ο Γούμενος τον έχει ήδη πωλήσει και τόνιζαν ότι αυτό δεν θα συμβεί…

Κι όμως όλα αυτά τα δέχτηκε η πλειοψηφία του κόσμου και έτσι άλλος ένας πρόεδρος έφυγε με τον Π.Α.Ο.Κ. στο τέλος κάνοντας ταμείο να βγαίνει περισσότερο χαμένος παρά κερδισμένος…

Και τώρα έρχεται άλλος. Και αύριο ίσως να έρθει άλλος. Ο Π.Α.Ο.Κ. θα βγαίνει συνέχεια χαμένος. Θα βγαίνει συνέχεια χαμένος αν ο κόσμος του δεν βρει την χαμένη του ταυτότητα. Αν δεν θυμηθεί ή αν δεν μάθει ποιος είναι…

Μαγκιά του Π.Α.Ο.Κ. είναι να κερδίζει τον τελικό μέσα στη Αθήνα τον αντίπαλο και να του παίρνει τον τίτλο και όχι να κερδίζει την συμπολίτη μέσα στην Τούμπα.

Μαγιά του Π.Α.Ο.Κ. είναι να τον σφάζει ο Σπάθας αλλά να παίζει μπάλα, να τρώει σίδερα και να ματώνει από την αδικία και όχι να μην κάνει μία φάση στην αντίπαλη εστία και σε κάθε σημαντικό ματς να μπαίνει μία αγνώριστη ομάδα και μετά να φταίει ο διαιτητής, οι αποχές, ο… αέρας! Και τα ΜΜΕ να αποπροσανατολίζουν με τίτλους: “Το κατεστημένο έφταιξε” “Η κρίση η αιτία” “Οι άνεμοι η αιτία”
Ούτε να πηγαίνει μετά τον Σπάθα στον επόμενο κρίσιμο αγώνα και ο τερματοφύλακας του να κάνει ζειμπεκιές και να χάνει και τις τελευταίες του ελπίδες.

Όπως μαγκιά του Π.Α.Ο.Κ. είναι να λέει ΟΧΙ σε όσους τον πρόδωσαν. Και ας χάσει αγωνιστικά.
Να λέει ΟΧΙ στα κέντρα αποφάσεων και όχι να επιδιώκει να μπει μέσα σε αυτά. Και ας το κλέψουν την δόξα.

Μαγκιά δεν είναι να παρακαλάς και να γλύφεις τον Αγγελόπουλο να έρθει να σε αγοράσει.
Ούτε να γίνεσαι προσωπολάτρης και πρόβατο.
Μαγκιά είναι να αγαπάς τον Π.Α.Ο.Κ. και να νιώθεις υπερήφανος πέρα από τους τίτλους γνωρίζοντας όμως ότι μπορεί να παραμένεις άτιτλος αλλά στο τέλος θα δικαιωθείς. Και όχι στο τέλος να είσαι και γδαρμένος και χρεωμένος άλλα 12 εκ…  [http://www.paokpanoapola.gr]